Celem konferencji jest przegląd stanu najnowszej wiedzy o uwarunkowaniach optymalnego przebiegu późnej dorosłości i starości, zdiagnozowanie potencjału i praktyk wspomagania rozwoju człowieka oraz możliwości utrzymywania w tym okresie wysokiej jakości życia.

W ramach spotkań wykładowych, panelowych oraz warsztatowych pragniemy stworzyć przestrzeń służącą wymianie myśli teoretycznej i badawczej, a także dzieleniu się uczestników własnymi doświadczeniami płynącymi z kontaktu z osobami w podeszłym wieku. Doskonalenie naukowego warsztatu pracy z seniorami zakłada znajomość klasycznych ujęć tematu, odwołujących się do takich pojęć i nurtów, jak: mądrość biograficzna, bilans życia oraz określanie jego sensu, integracja doświadczenia, zaangażowanie, gerotranscendencja, a także relatywnie nowych podejść, jak np. gerontologia narracyjna czy krytyczna gerontologia edukacyjna. Zakładamy, że optymalizacja zasobów wiedzy i umiejętności osób zainteresowanych profesjonalnym wspomaganiem rozwoju osób starszych będzie się przekładać zarówno na zmianę postaw społecznych, jak i na politykę senioralną. W związku z tym zapraszamy do udziału przedstawicieli różnorodnych dyscyplin akademickich, praktyków pracujących z osobami starszymi, reprezentantów instytucji odpowiedzialnych za politykę senioralną, a także wszystkich zainteresowanych rozumieniem i wspieraniem człowieka starszego.

Z dumą informujemy, że uczestnictwo w konferencji potwierdziły autorytety gerontologiczne (USA, Europa, Polska).

Szczególnie czekam na referat prof. Kate de Medeiros, Miami University, USA
Teoria i praktyka gerontologii narracyjnej  (Narrative Gerontology in Theory and Practice)
Gerontologia narracyjna jest rozwijającym się podejściem badawczym i aplikacyjnym ułatwiającym głębsze zrozumienie doświadczeń wieku dojrzałego. Opowieści osób starszych dostarczają cennego wyjściowego materiału badawczego umożliwiającego uchwycenie ich perspektywy wewnętrznej. Chociaż termin „gerontologia narracyjna” został oficjalnie wprowadzony w latach 90. XX wieku – opowieści o dojrzewaniu i starzeniu się stanowiły już  od długiego czasu integralną cześć wielu podejść naukowych. W zależności od dyscypliny naukowej (np. w antropologii czy w medycynie) wykorzystywane są one w odmienny sposób (np. dla uchwycenia perspektywy kulturowej, precyzyjnego określenia indywidualnego sposobu doświadczenia czy też lepszego zrozumienia aktualnej kondycji narratora). Kluczowe rozważania w obrębie gerontologii narracyjnej obejmują najbardziej efektywne sposoby pozyskania opowieści, różnice pomiędzy tzw. „dużymi” i „małymi” historiami, a także zagadnienia związane z przyjmowaną strukturą „władzy” nadawania znaczeń, różnorodnością potencjalnych perspektyw oglądu oraz kwestie językowe. Gerontologia narracyjna nie ogranicza się do pojedynczego podejścia, obejmując wiele zróżnicowanych punktów widzenia, które wiążą się werbalizacja ludzkiego doświadczenia.