Rodzina jest pierwszą i najważniejszą grupą społeczną. Jest ona dynamiczną strukturą. Można scharakteryzować ją jako grupę złożoną z osób połączonych jednym z dwu typów stosunków społecznych: stosunkiem małżeństwa i stosunkiem rodzice-dzieci. Oba typy są istotne dla pracy i opierają się na stałych wzorach postępowania i normach wzajemnego oddziaływania członków grupy rodzinnej. Role członków rodziny są określone wzajemnym zaangażowaniem uczuciowym, pochodzącym ze stosunku małżeństwa i rodzicielstwa, ale także przez szerszą zbiorowość, do której ci członkowie należą: państwo, grupę religijną, społeczność lokalną. Stosunki te określone są przez siły wewnętrzne, do których należy zaliczyć więzi, osobiste potrzeby człowieka, jego dążenia i popędy, uczucie miłości, przywiązania i szacunku, jakie żywi do współpartnera w małżeństwie czy poszczególnych członków swej rodziny. Życie rodzinne składa się z wielu etapów, przez które przechodzi każdy człowiek. Rodzimy się w rodzinie, wychowujemy, usamodzielniamy i zakładamy własne rodziny, by w rezultacie zostać ze współmałżonkiem, gdy dzieci się usamodzielnią, i godnie przeżyć starość.

Cechy modelowe współczesnej polskiej rodziny kształtowały się pod wpływem dwu podstawowych czynników. Z jednej strony były nimi wzory rodzinności, jakie pozostawiło po sobie społeczeństwo monocentryczne, w którym rodzina i inne małe grupy stanowiły podstawową afiliację jednostek, z drugiej zaś były to cechy społeczeństwa przechodzącego głęboką transformację we wszystkich zakresach życia gospodarczego, politycznego, kulturalnego i społecznego. W wyniku tego realizowane wzory działań, wraz z odpowiadającymi im postawami, przyjmowały cechy obu z nich. Modernizacja współczesnej rodziny oznacza, zatem zarówno adaptację do istniejących warunków społecznych przez przyjmowanie przez rodzinę nowych cech, jak i zaadaptowanie wcześniej realizowanych do nowych warunków.

Książkę można kupić przez internet na stronie Wydawnictwa UKSW.